ΑΡΘΡΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΟΣΧΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΙΣΧΥΡΕΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ

Στη σκιά του τελευταίου τρομοκρατικού χτυπήματος στο Παρίσι, οι Γάλλοι πολίτες καλούνται να προσέλθουν στις κάλπες σε λίγες ώρες για να εκλέξουν τον νέο Πρόεδρο της χώρας τους.

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις και τις εκτιμήσεις των πολιτικών αναλυτών, οι υποψηφιότητες που καταγράφουν προοπτική εισόδου στον β’ γύρο των εκλογών που θα πραγματοποιηθεί στις 7 Μαΐου είναι αυτές του Εμμανουέλ Μακρόν, της Μαρίν Λεπέν, του Φρανσουά Φιγιόν και του Ζαν Λυκ Μελανσόν.

Ο Μακρόν θεωρείται κεντρώος, αν και ο ίδιος αρνείται να αυτοπροσδιοριστεί στο κλασικό πολιτικό φάσμα «αριστεράς-δεξιάς», χαρακτηρίζοντας τον εαυτό του προοδευτικό και μεταρρυθμιστή. Στο πρόσφατο παρελθόν διετέλεσε Υπουργός Οικονομίας στην κυβέρνηση του Μανουέλ Βαλς υπό την Προεδρία Ολάντ και η θητεία του χαρακτηρίστηκε από τη λήψη αποφάσεων και την εφαρμογή ευνοϊκών μέτρων για την επιχειρηματικότητα. Τον Αύγουστο του 2016 παραιτήθηκε και το Νοέμβριο του ίδιου έτους ίδρυσε το κόμμα «Εμπρός» μέσα από το οποίο συμμετέχει στην εκλογική αναμέτρηση.

Στις ομιλίες του καταφέρεται εναντίον του εθνικισμού και των δυνάμεων που αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό το υπάρχον ευρωπαϊκό οικοδόμημα.  Αξίζει να σημειωθεί ότι ο 39χρονος Μακρόν είναι ιδιαίτερα συμπαθής στην ελίτ του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς παλαιότερα υπήρξε επενδυτής της τράπεζας Ρότσιλντ, ενώ καθίσταται εμφανές ότι η εκλογή του στο προεδρικό αξίωμα είναι η πιο επιθυμητή εξέλιξη για την ηγεσία της ΕΕ.

Η Μαρίν Λεπέν, κόρη του γνωστού ακροδεξιού πολιτικού Ζαν Μαρί Λεπέν προσπαθεί να οδηγήσει το «Εθνικό Μέτωπο» από το περιθώριο στο προσκήνιο της γαλλικής πολιτικής ζωής και να διευρύνει το εκλογικό του ακροατήριο. Είναι αλήθεια ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών επιδιώκει να αποστασιοποιηθεί εν μέρει από το ρατσιστικό και αντισημιτικό παρελθόν του κόμματός της, φτάνοντας στο σημείο να διαγράψει τον πατέρα της για κάποιες δηλώσεις του που υποτιμούσαν τη σημασία και το εύρος του Ολοκαυτώματος. Στους λόγους που εκφωνεί κατακεραυνώνει την παγκοσμιοποίηση, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, την οποία θεωρεί εξουσιαστική δομή που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου, ενώ εφόσον εκλεγεί στο προεδρικό αξίωμα δεσμεύεται ότι θα προκηρύξει δημοψήφισμα για την έξοδο της χώρας από αυτή. Θέτει πολύ ψηλά στην ατζέντα της τα ζητήματα καταπολέμησης της παράνομης μετανάστευσης και της ισλαμιστικής τρομοκρατίας και στο οικονομικό σκέλος του προγράμματός της τοποθετείται αναφανδόν υπέρ του προστατευτισμού.

Ο υποψήφιος της δεξιάς, Φρανσουά Φιγιόν εισήλθε στην προεκλογική κούρσα ως το μεγάλο φαβορί για τη νίκη, ωστόσο οι αποκαλύψεις για περιπτώσεις εικονικής απασχόλησης της συζύγου και των δυο παιδιών του έπληξαν αποφασιστικά το ηθικό προφίλ της προσωπικότητάς του και προκάλεσαν αποσυσπείρωση της εκλογικής βάσης των ρεπουμπλικανών. Ο κοινωνικός προσανατολισμός του Φιγιόν είναι συντηρητικός, ιεραρχεί ως πολύ σημαντικά τα θέματα της ασφάλειας και της δημόσιας τάξης, ενώ στην οικονομική του πολιτική προτάσσει τη δραστική μείωση του κράτους και τις μαζικές απολύσεις στον δημόσιο τομέα, τον οποίο θεωρεί εμπόδιο στην ανάπτυξη.

Ο Ζαν Λυκ Μελανσόν υπήρξε προ δεκαπενταετίας Υπουργός των σοσιαλιστών, ενώ στις τωρινές εκλογές υποστηρίζεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Πολλά ΜΜΕ αρέσκονται να τον αποκαλούν ακροαριστερό, κάτι που το θεωρώ έωλο και ανεδαφικό. Ο Μελανσόν εκφράζει τον αριστερό ευρωσκεπτικισμό και αποτελεί φορέα μιας νεοκεϋνσιανής προσέγγισης των πραγμάτων, σύμφωνα με την οποία το κράτος οφείλει να παρεμβαίνει στην οικονομική δραστηριότητα, προστατεύοντας της ευπαθέστερες ομάδες του πληθυσμού. Έχει διαχωρίσει τη θέση του με σαφήνεια από την ηθικά και πολιτικά χρεοκοπημένη σοσιαλδημοκρατία και βρίσκεται αντιμέτωπος με την κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου δόγματος εντός του πλαισίου της ΕΕ.

Οι προβλέψεις για το αποτέλεσμα του α’ γύρου καθίστανται επισφαλείς, διότι αφενός μεν τα δημοσκοπικά ευρήματα διαψεύστηκαν με ηχηρό τρόπο στο πρόσφατο παρελθόν, αφετέρου δε η δυναμική των τεσσάρων υποψηφίων κινείται σε κοντινά επίπεδα. Οι περισσότερες μετρήσεις των διαθέσεων της κοινής γνώμης αποτυπώνουν ένα ελαφρύ προβάδισμα του Μακρόν έναντι της Λεπέν με της Φιγιόν και Μελανσόν να έπονται όχι σε μεγάλη απόσταση, ωστόσο κοινός τόπος όλων των εκτιμήσεων είναι ότι εφόσον ο Μακρόν περάσει στον β’ γύρο θα επικρατήσει έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου, ενώ σε περίπτωση που η Λεπέν είναι παρούσα στον β’ γύρο θα ηττηθεί από οποιονδήποτε αντίπαλο.

Πέραν τούτων, συνιστά κοινή παραδοχή ότι ο μεγάλος ηττημένος της εκλογικής διαδικασίας είναι ο άνθρωπος που δεν είχε το πολιτικό ανάστημα να λάβει μέρος σε αυτή, ο απερχόμενος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ. Θυμάμαι ότι τον Μάϊο του 2012, λίγες ημέρες αφότου ο Ολάντ είχε επικρατήσει έναντι του Σαρκοζί, ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξη τύπου, τον είχε αποκαλέσει «Ολαντρέου», εκτιμώντας ότι ήταν πιθανό ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος να ακολουθούσε ανάλογη πορεία με αυτήν του Γιώργου Παπανδρέου, αθετώντας πλήρως της υποσχέσεις του και εισπράττοντας εν τέλει τη μέγιστη αποδοκιμασία της κοινωνίας. Δεν γνωρίζω, αν ο κ. Τσίπρας διαθέτει μαντικές ικανότητες ή προέβη σε μια άκρως επιτυχημένη πολιτική ανάλυση, η οποία τον κατηύθυνε στο συγκεκριμένο συμπέρασμα, όμως αυτό για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι με την πάροδο του χρόνου επιβεβαιώθηκαν οι απόψεις του στον απόλυτο βαθμό.

Ο απερχόμενος Γάλλος Πρόεδρος ζήτησε και έλαβε την ψήφο του λαού, προκειμένου να αντισταθεί στη γερμανική ηγεμονία εντός της ΕΕ και να δώσει τέλος στο κυρίαρχο δόγμα της αέναης λιτότητας. Αντ’ αυτού υποτάχθηκε πλήρως στις αξιώσεις της Γερμανίας και εξελίχθηκε στον πιο πιστό ακόλουθο της κ. Μέρκελ.

Παπανδρέου και Ολάντ είχαν όχι μόνο ανάλογη, αλλά σχεδόν ταυτόσημη πορεία. Αμφότεροι ανέλαβαν τις ηγεσίες ιστορικών και πανίσχυρων κομμάτων εξουσίας και έπειτα από λίγα χρόνια διακυβέρνησης, τα οδήγησαν στην ανυποληψία και το πολιτικό περιθώριο. Επιπροσθέτως, παρέδωσαν τις χώρες τους σε πολύ χειρότερη κατάσταση σε σύγκριση με αυτήν που παρέλαβαν από τους προκατόχους τους, ενώ επιβάλλεται να υπογραμμίσουμε ότι ακόμη ένα κοινό σημείο της σταδιοδρομίας των δυο ανδρών είναι ότι δεν είχαν το σθένος να εμφανιστούν ενώπιον των λαών της και να ζητήσουν την ανανέωση της εμπιστοσύνης στα πρόσωπά τους. Έχοντας επίγνωση των δεινών που προκάλεσαν οι πολιτικές τους και αφού είχαν φτάσει την επιρροή των κομμάτων τους σε μονοψήφια ποσοστά επέλεξαν να φυγομαχήσουν και προτίμησαν να περάσουν στην ιστορία με τις ιδιότητες του δειλού και του ρίψασπι, παρά να θέσουν τους εαυτούς τους στην κρίση των πολιτών τους, διατηρώντας όση αξιοπρέπεια τους είχε απομείνει. Έτσι ο μεν Παπανδρέου δεν διεκδίκησε την επανεκλογή του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τον Μάρτιο του 2012 και άφησε τον Βενιζέλο να απολογείται στις Ελληνίδες και τους Έλληνες για τα ολέθρια πεπραγμένα του, ο δε Ολάντ δεν κατέθεσε υποψηφιότητα για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές και κληροδοτεί στον Μπενουά Αμόν ένα δραματικά συρρικνωμένο και απαξιωμένο σοσιαλιστικό κόμμα.

Εν κατακλείδι, πεποίθησή μου είναι ότι η Προεδρία Ολάντ πέτυχε κάτι ιστορικά αξιοσημείωτο. Αποκάλυψε με τον πιο εμφατικό τρόπο το αναξιόπιστο, τυχοδιωκτικό και φαιδρό πρόσωπο της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας και υπήρξε το επιστέγασμα της πολυεπίπεδης παρακμής της.

                                                                                Βασίλειος Μόσχος

Πολιτικός Επιστήμονας